Najlepsze gry planszowe – Ranking 2024

Za co ją uwielbiamy: Pomiędzy czytaniem i rozszyfrowywaniem gęstej instrukcji i koniecznością poprawiania wielu błędów w każdej turze, nasza pierwsza rozgrywka w Scythe zajęła sześć godzin. Niemniej jednak natychmiast zafascynowała nas jego ogromna strategiczna głębia i piękna estetyka budowania świata w stylu steampunk. Scythe przejął cotygodniowe wieczory gier i zainspirował stworzenie dedykowanego czatu grupowego omawiania strategii, tworzenia i dzielenia się memami oraz planowania improwizowanych sesji.

W niecałe dwa miesiące kupiliśmy już rozszerzenie dla siedmiu graczy i poważnie rozważamy zakup ulepszonego niestandardowego pudełka, aby bardziej elegancko przechowywać wiele kart i elementów. Być może zastanawiasz się, jacy ludzie chcą zainwestować tyle czasu w grę i wracać do gry w kółko. Ale kiedy nauczysz się mechaniki, granie w Scythe będzie jedyną rzeczą, którą chcesz zrobić.

Jak w to się gra: W Scythe gracze reprezentują jedną z pięciu frakcji w Europie Wschodniej po I wojnie światowej, które próbują zdobyć fortuny i zdobyć ziemię. Gracze rozpoczynają z zasobami (w tym mocą, popularnością, monetami i kartami walki), inną lokacją początkową i dwoma (opcjonalnymi) ukrytymi celami. Scythe to gra polegająca na budowaniu silnika, więc celem jest stworzenie systemów, które będą stale czerpać zasoby w miarę postępów w grze. W każdej turze każdy gracz wybiera jedną z czterech akcji na przypisanej mu macie frakcji. Wszyscy gracze mają ten sam zestaw akcji, ale otrzymują za nie różne nagrody, a każda postać ma zestaw unikalnych mocnych stron. Poza kartami Spotkań, które gracze otrzymują na niektórych nowo odkrytych terytoriach. Gra kończy się, gdy gracz umieści swoje szóste osiągnięcie (gwiazdkę) na torze triumfu, ale wygrywa ten, kto ma najwięcej monet. To kapitalistyczna gra planszowa w najczystszej postaci.

Za co ją uwielbiamy: Wyobraź sobie grę Ryzyka osadzoną w Śródziemiu, której gra nie trwała tak długo, jak pełna powtórka filmów z Władcy Pierścieni. To w zasadzie doświadczenie Small World, gry kontroli obszaru wypełnionej między innymi elfami, krasnoludami i niziołkami. Gra zawiera wiele plansz i wystarczającą liczbę małych elementów, których początkowe ustawienie zajęło około 40 minut, ale gdy gra zacznie się toczyć, łatwo jest się do niej przyzwyczaić, a różne kombinacje fantastycznych ras i mocy sprawiają, że każda rozgrywka jest trochę inna. Dzięki licznym planszom gra się równie dobrze z dwiema osobami, jak i z pięcioma osobami. Istnieje również kilka wersji oferujących nieco inną grafikę i ton, jak Small World: Underground, który jest nieco mroczniejszy; lub Small World:World of Warcraft, jeśli bardziej wolisz odwiedzić Azeroth niż Shire.

Jak w to się gra: Na początku gry każdy gracz może wybrać rasę, którą chce kontrolować z potasowanego stosu. Każda rasa jest połączona z osobno przetasowanym stosem mocy, które modyfikują możliwości jednostek tej rasy – na przykład, jeśli wybierzesz Czarodzieja z mocą Latania, otrzymasz dodatkowe złoto za zajmowanie magicznych pól (funkcja Czarodzieja) i ty możesz wysłać swoje wojska w dowolne miejsce na planszy (funkcja Latania). Gdy gracz wybierze swoje postacie, otrzymuje zestaw kafelków reprezentujących jego wojska, a w swojej turze używa ich do przejęcia ziemi na planszy. Gdy gracze rozszerzają swoje imperium i wchodzą ze sobą w konflikt, w końcu kończą im się przydatne kafelki, które mogą następnie odwrócić (gra nazywa to „upadkiem”) i w następnej turze wybrać nową kombinację rasy/mocy które chce używać. Trwa to przez kilka rund, w zależności od liczby graczy, a wygrywa ten, kto zebrał najwięcej złota (zarobionego głównie przez zdobywanie ziemi) w trakcie gry.

Podczas przygotowywania gry gracze zauważą zestaw płytek, które są na start na planszy, ale nie zachowują się jak inne grywalne rasy. To kafelki „Zaginionego Plemienia” mają działać jako przeszkoda na niektórych obszarach w początkowej fazie gry.

Za co ją uwielbiamy: Betrayal at House on the Hill jest tym, co stałoby się, gdyby H.P. Lovecraft napisał odcinek o Scooby-Doo i przekształcił go w grę towarzyską. Każdy gracz ma przypisaną postać o różnych cechach, w tym zdrowym rozsądku, wiedzy, mocy i szybkości. Odkrywając upiorną posiadłość, zbierają przedmioty i doświadczają zwariowanych, nastrojowych wydarzeń, od wpadania na pająki po gry z przerażającym dzieckiem, które agresywnie używa swoich zabawek. Strategia w Betrayal at House on the Hill jest minimalna, ale współczynnik obozu jest wysoki. Ta gra ma ponad 100 różnych scenariuszy (wszystkie przypominające twoje ulubione filmy grozy/sci-fi lub programy telewizyjne), dlatego poziom regrywalności jest bardzo wysoki.

Jak w to się gra: W pierwszej fazie gracze wspólnie budują i eksplorują nawiedzoną posiadłość, umieszczając kafelki pomieszczeń. W pokojach gracze mogą zdobyć kartę wydarzenia, przedmiotu lub wróżby. Gracze czytają karty na głos – zachęcane głupie głosy, w duchu opowiadania historii o duchach z latarką pod twarzą przy ognisku. W przypadku kart wydarzeń gracze mogą stawić czoła wyzwaniu kości w oparciu o ich cechy. Gracze mogą również zdobywać magiczne przedmioty w domu, aby pomóc im później, ale odkrycie kart omenu ma szansę uruchomić drugą fazę gry. W drugiej fazie, zwanej Nawiedzeniem, jeden gracz staje się zdrajcą i otrzymuje jeden z ponad stu unikalnych scenariuszy. Zdrajca mierzy się z pozostałymi graczami w dramatycznej ostatecznej bitwie, aż jedna strona wyjdzie zwycięsko.

Za co ją uwielbiamy: Pandemic Legacy: Sezon 1 to niesamowity krok naprzód dla osób, które kochają klasyczną Pandemie, ale chcą więcej fabuły i więcej wyzwań. Jednak do gry będziesz potrzebować oddanej ekipy przyjaciół. Gra toczy się w 12–24 sesjach, podczas których zaznaczasz planszę, zmieniasz pejzaże miejskie oraz rozrywasz i niszczysz karty reguł. Każda sesja dodaje nowe elementy. Pandemiczne Dziedzictwo jest również radykalnie trudniejsze niż jego protoplasta, z zasadami, które dynamicznie zwiększają wyzwanie, jeśli masz passę zwycięstwa.

Jak w to się gra: Podobnie jak w oryginalnej Pandemii, każdy gracz przyjmuje określoną rolę, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się czterech wirusów na całym świecie i opracować lekarstwo. Ale potem rzeczy… się zmieniają. W miarę rozgrywania kolejnych meczów w sezonie wirusy mutują, zmieniają się zasady, miasta powstają i upadają, a do gry wchodzą nowe opcje postaci i umiejętności (i kary). Każda sesja różni się od poprzedniej, ponieważ modyfikacje gry są trwałe i przenoszą się między sesjami. Ciągła rozgrywka stwarza wrażenie spójnej, ewoluującej historii, a my zawsze byliśmy ciekawi (i przerażeni), aby dowiedzieć się, co będzie dalej.

Za co ją uwielbiamy: Osadzona w erze „oryginalnej trylogii” Gwiezdnych Wojen gra Zewnętrzne Rubieże pozwala grać jako przemytnik, łajdak lub łowca nagród, albo wszystkie trzy, podróżując między nędznymi ulami szumowin i nikczemników w poszukiwaniu Sławy . Granie klasycznymi postaciami z Gwiezdnych Wojen to oczywiście gratka, ale naszym ulubionym aspektem Zewnętrznych Rubieży jest to, że nie promuje agresywnej, niszczącej relacje konkurencyjności gier takich jak Catan czy Risk. Wszyscy gracie o Sławę, ale nie jest to zasób o sumie zerowej. Nie ma potrzeby atakowania innych graczy. Możesz, jeśli chcesz — w końcu jesteś łajdakiem — ale pomaganie innym przynosi takie same korzyści. Pomimo swojej złożoności gra jest również łatwa do opanowania i wyjątkowo dobrze zbalansowana; w ciągu kilkudziesięciu gier zwycięzcy nigdy nie zdobyli więcej niż kilka punktów Sławy wyżej niż „przegrani”.

Jak w to się gra: Każdy gracz otrzymuje podstawowy statek startowy i wybiera jedną z ośmiu postaci. Opcje obejmują Lando, Boba Fett, Jyn Erso, a nawet doktora Aphra z komiksów. Każdy z nich ma specjalne umiejętności, które wpływają na różne style gry. (Na przykład Han Solo zapewnia premię do prędkości twojego statku, umożliwiając szybsze wykonywanie misji.) Celem gry jest zdobywanie punktów sławy, które możesz zdobywać na różne sposoby: zbieranie nagród, dostarczanie nielegalnego ładunku. Zarabiając pieniądze na tych pracach, możesz ulepszyć swój sprzęt, a nawet zastąpić swój statek startowy słynnym Sokołem Millennium, Slave I i innymi. Podczas każdej tury gracz może zdecydować się na przemieszczanie swojego statku między planetami, kupowanie ulepszeń, a następnie wykonywanie prac, zbieranie nagród i tak dalej. Zlecenia to gry w grze: wieloetapowe czynności, takie jak napady lub niesławny Bieg na Kessel, wymagające wielu rzutów kośćmi, z wygranymi opartymi na umiejętnościach twojej postaci i załogi. Chociaż gra może trwać długo w standardowym trybie od pierwszego do 10 punktów (zwłaszcza w przypadku czterech graczy), stwierdziliśmy, że może być równie przyjemna w określonym limicie czasowym. W takim przypadku zwycięzcą zostaje osoba z największą liczbą punktów sławy po upływie czasu.

Za co ją uwielbiamy: Wspaniała wzorzysta plansza, kolorowe kości do gry i wysokiej jakości elementy Sagrady wciągnęły mnie, a motyw budowania rzemieślniczych witraży oferuje oderwanie się od wielu innych gier, które koncentrują się na zbieraniu zasobów lub ziemi. Ale to coś więcej niż tylko ładna gra. Zasady są łatwe do zrozumienia, dzięki czemu możesz od razu zagłębić się w grę. A dzięki krótkiemu czasowi realizacji wynoszącemu około 30 minut możesz grać wiele rund. Chociaż strategia jest dość lekka, każda runda rzuca wyzwanie twoim umiejętnościom rozpoznawania wzorców, ponieważ zmieniają się plansze i karty celów.

Jak w to się gra: Każdy gracz jest rzemieślnikiem witrażowym, który próbuje zbudować okno za pomocą kolorowych kości i zdobywa najwięcej punktów zwycięstwa. Każdy zaczyna z kolorowym panelem z różnymi ograniczeniami i wybiera tajne karty celów, które tylko oni widzą. Cele publiczne są również określone i różnią się w zależności od gry — każdy może je zobaczyć i zdobyć punkty, układając swoje kości zgodnie z postanowieniami kart. Aby zmaksymalizować swoje punkty, gracze wybierają kości na podstawie kilku czynników: kolorów lub odcieni (wartości), które działają w ramach ograniczeń ich planszy, zasad gry, własnych celów i celów publicznych. Gracz z największą liczbą punktów wygrywa grę.

Za co ją uwielbiamy:: grałem w Na Skrzydłach z ośmioma osobami podczas testowania gry, od początkujących graczy po osoby, które spędzą 12 godzin grając w Twilight Imperium, i każdy z nich zadeklarował, że chce później zagrać w tę grę ponownie.

Przemyślane akcenty projektowe sprawiają, że Na Skrzydłach jest dziełem sztuki. Ilustracje kart, wykonane przez Natalię Rojas i Ana Marię Martinez Jaramillo, rywalizują z Audubonem. Są na tyle piękne, że można je powiesić na ścianie, a odbitki można kupić. Pastelowe kawałki jajek są tak kuszące jak migdały Jordana, a nawet kartonowe pudełko w kształcie domku dla ptaków, w którym rzuca się kostką, jest zaskakująco przydatne, aby drewniane kostki nie spadły ze stołu. Jednak Na Skrzydłach jest nie tylko ładną grą planszową. Ma wystarczająco dużo różnych kart ptaków (170) i ​​różne strategie, aby warto było je powtarzać. Dodatkowo, każda karta z ptakiem jest opieczętowana faktami dotyczącymi gatunku, dzięki czemu możesz dowiedzieć się więcej za każdym razem, gdy grasz. Gra została również wsparta przez profesjonalistów: Na Skrzydłach zdobył Kennerspiel des Jahres 2019, podkategorię prestiżowych nagród gier Spiel des Jahres, co przekłada się na „grę roku dla koneserów-entuzjastów”. Zdobądź to i przygotuj się na głośne westchnienie.

Jak w to się gra: Gracze to miłośnicy ptaków („badacze, obserwatorzy ptaków, ornitolodzy i kolekcjonerzy”) pracujący nad sprowadzeniem jak największej liczby ptaków na swoje podwórko (lub gniazdo). Aby rozpocząć grę, gracze otrzymują matę akcji, pięć kart ptaków, dwie karty bonusowe i pięć żetonów jedzenia. W ciągu czterech rund mogą wybrać zagranie karty ptaka, zdobycie pożywienia lub złożenie jaj, aby odblokować inne akcje dla każdej odpowiadającej jej sekcji na swojej macie. Gracz z największą liczbą punktów po czterech rundach wygrywa.